Ik vind het heel gezond om af en toe te balen van dat lichamelijk verval

‘Lekker belangrijk’ staat er als reactie onder een facebookbericht van mij over een laserbehandeling die je gezicht nèt wat strakker maakt. Voor mijn website BLOW (’n Beetje Leuk Ouder Worden) zoek ik via vlogs en blogs uit wat we kunnen doen om zo lang mogelijk fit te blijven. Allemaal met de gedachte om over tien, twintig jaar nog dezelfde leuke dingen te kunnen doen als we nu doen. Op tafel dansen en zo. De onderwerpen die ik behandel zijn heel divers; van hormonen tot geheugen en van bewegen tot voedingssupplementen. En soms gaat het dus ook over het uiterlijk: over hoe we onze zwabberarmen strakker kunnen krijgen, over hoe we zo’n Quasimodo-bult kunnen voorkomen als we ouder worden of over hoe we rimpels en verzakkingen tegen kunnen gaan. En het zijn die berichten over uiterlijkheden waarbij meestal opmerkingen geplaatst worden over de oppervlakkigheid ervan: ‘Alsof je gelukkiger wordt van een strakgetrokken kop’ of: ‘Sjonge, je mag blij zijn dat je gezond bent, wat maken die paar rimpels uit.’

Dat vind ik zo gek. Alsof ik het tegendeel beweer. Natuurlijk zijn rimpels in vergelijking tot ziekte mega-onbelangrijk en natuurlijk is een slappe hals een non-issue als je het afzet tegen depressie, armoede of oorlog. Wat denk jij? Dat ik de hele dag in weer bent met uiterlijke ongenoeglijkheden? Waarom ben je meteen oppervlakkig, simpel of ontevreden als je graag een ouderdomsvlek wilt wegwerken of je je ergert aan een overgangs-vetrol?  Ik vind het heel gezond om af en toe te balen van die vergankelijkheid. Ik denk regelmatig als ik voor de spiegel sta, wat een ouwe rimpelkop. Het gaat allemaal zo snel, soms kan ik met heimwee naar een foto kijken van toen ik een jaar of 30 was, maar dat betekent toch niet meteen dat ik gefrustreerd of oppervlakkig ben? Ik vind het heel normaal als je denkt ‘nou die borsten worden er niet echt mooier op’ of ‘shit, die armen van mij zijn ook geen 18 meer.’

Vorige week appte een vriendin mij: ‘Wies, aan jou kan ik het wel vragen, ik stoor me zo ontzettend aan die aderen en rimpels op mijn handen, ik zie telkens de handen van mijn oma voor me. Weet jij of daar een behandeling voor bestaat?’ Ze vroeg er nog bij of ik het niet met de anderen wilde delen. Raar toch eigenlijk dat we hier zo gek mee omgaan uit angst om oppervlakkig gevonden te worden. Ik merk dat ik bij sommige vrienden ook voorzichtig ben. Praten over een minder wordend geheugen kan wel, maar vertellen dat je armen nu ook al beginnen te lubberen is meteen een beetje simpel. Gelukkig zijn er altijd vriendinnen met wie ik het er uitgebreid over kan hebben.

Ik weet dat innerlijke tevredenheid en rust belangrijker zijn dan geler wordende tanden, maar laten we er niet te moeilijk over doen. Al van oudsher proberen we zo lang mogelijk jong te blijven. Cleopatra baadde zich in ezelinnenmelk omdat die haar huid jong en glad hield.  Misschien was ze een oppervlakkige muts, maar als heerseres van het oude Egypte had ze denk ik wel meer aan haar hoofd. Een verse appel is nu eenmaal mooier dan een verschrompelde, een bloem die net uit de knop is mooier dan een uitgebloeide die uitvalt. En gladde knieën vind ik mooier dan gerimpelde knieën. Maar vraag je me of ik het erg vind om ouder te worden, dan is het antwoord nee, helemaal niet, sterker nog, ik ben gelukkiger dan ooit. Ik ben 55 en vind dit de leukste leeftijd die ik tot nu toe gekend heb. Ik ben veel relaxter, durf meer en zit beter in mijn vel dan toen ik een jaar of dertig was. Echt, ik kan het iedereen aan raden. Alleen dat lichamelijke verval vind ik dus wat minder,  helemaal vanwege de snelheid waarmee het gaat. Daarom doe ik ook het een en ander om de verslapping wat tegen te gaan. Twee à drie lessen bodyshape per week tegen de algehele instorting, heel af en toe botox, licht verspreid over het hele gezicht (de bekende babybotox), een keer per jaar een laserbehandeling, zo nu en dan een bindweefselmassage en oja, ik heb mijn ogen laten doen. En nee, dat is niet is niet treurig en het wordt ook niet steeds meer.

Ik weet altijd precies aan wie ik dit wel en niet kan vertellen. Dat je niks met het onderwerp hebt en het zonde van je geld vindt, snap ik volledig, maar ook hier komt vaak die felle stelligheid om de hoek kijken. Veel mensen zijn van mening dat zodra je iets aan je gezicht laat doen je een nep-kop krijgt en dat ‘al die vrouwen op elkaar gaan lijken.’ Alsof je meteen op Pamela Anderson lijkt met opgespoten lippen. Er zit ook nog iets tussen puur natuur en Marijke Helwegen in. Echt. Ik geniet als vrienden of kennissen me met enige afschuw vertellen dat iemand die ze kennen botox en fillers ‘heeft laten doen’. ‘Zo stom en plastic fantastic’. Ze zeggen het tegen mij in de veronderstelling dat ik dat ook vind, niet wetende dat ik ook wel eens het een en ander heb laten doen. Kennelijk ziet het er toch niet zo nep uit. Haha! Het beeld van een onnatuurlijke volgespoten hoofd komt natuurlijk door wat we wel eens voorbij zien komen. Ook bij bekendheden op TV. Vrouwen bij wie je denkt: mijn hemel, wat heeft die in vredesnaam met haar gezicht gedaan? Heeft ze dan niemand in haar omgeving die zegt dat ze doorgeschoten is? Te strak, te bol, te vreemd. Hier zal verslaving zeker een rol spelen.

Maar bij de meeste vrouwen die iets laten doen zie je niks behalve dat ze er misschien goed uitzien, en dus vallen alleen die te volgespoten hoofden op.

Wat ik maar even kwijt wil is dat iets aan je uiterlijk doen, al dan niet met naald en draad, niet meteen oppervlakkig of nep is. En dat het volgens mij echt niet zo droevig gesteld is met die hang naar de eeuwige jeugd zoals veel psychologen en sociologen doen beweren. Er wordt geregeld gepropageerd dat we het gevecht tegen ouderdom eens moeten staken, dat we moeten accepteren dat we ouder worden en dat het tijd wordt dat we de rimpels en verzakkingen gaan omarmen.  Renate Dorrestein heeft het zelfs over: ’age-orexia’ de angst om er oud uit te zien, een verwijzing naar anorexia. ‘Ouderen zijn ook obsessief bezig met hun lijf,’ zegt ze in een essay waarin ze zich verzet tegen de jacht op de eeuwige jeugd. ‘Met al dat geknutsel hopen ze langer en gezond te kunnen blijven leven.’

Ik snap wat ze bedoelen, maar is het wel zo erg als zij denken? Zijn we zo geforceerd met z’n allen bezig om er jong uit te zien? Daar zijn we in Nederland toch veel te nuchter voor?

De meeste vijftigers hebben echt wel zoveel levenservaring om te weten dat ze op hun volgende verjaardag niet jonger worden, dat je kunt vechten wat je wil, maar dat je de tijd niet kunt terugdraaien. Bovendien zijn ze lang niet zo beïnvloedbaar als tieners en twintigers die alles uit de kast trekken om er net zo uit te zien als dat model op instagram of die ene youtuber.

Het merendeel van de 50-plussers laat zich echt de kop niet gek maken. Die willen gewoon leuk ouder worden. En hoe erg is het om een beetje te vechten tegen de ouderdom? Ik vind het veel treuriger als je alles maar laat hangen en accepteert dat de mooiste tijd erop zit.

Anders is het als het om leeftijdsdiscriminatie gaat, dat je als presentator niet meer gevraagd wordt omdat je er ouder uit ziet. Dat je als receptioniste het veld moet ruimen omdat de baas liever een jong dingetje bij de voordeur wil  hebben. Dat vind ik vreselijk. Door dit soort ervaringen zou je kunnen denken dat je er alleen nog maar toe doet als je jong bent. Met als gevolg dat je een laatste reddingspoging doet bij de cosmetische kliniek. Die ontwikkelingen zijn natuurlijk niet goed. Maar binnenkort kunnen we flink onze lachrimpels laten zien want dat zijn er niet zoveel jonge dingetjes meer. Dan zijn het de 50 plussers die hip, hot en happening zijn. Nu al is meer dan de helft van de volwassen Nederlandse bevolking 50+  En met een beetje geluk gaan die vijftigplussers nog een heel lange tijd mee. Holadiee!

Ik hoef helemaal niet jonger te worden, ik wil alleen graag leuk ouder worden zowel fysiek, mentaal als qua uiterlijk en als ik daar zelf iets aan kan bijdragen in de vorm van gezond eten, bewegen en wat behandelingen hier en daar, dan word ik daar heel gelukkig van. Net als veel vriendinnen met wie ik kan klagen en lachen over het uiterlijk verval en met wie ik adressen kan uitdelen van goede stukadoors die fantastisch de scheuren in het gezicht kunnen dichtplamuren. Hele renovatieplannen worden besproken. Leuke vrouwen met goede banen, vrouwen die moeders hebben voor wie ze de thuiszorg regelen, die les geven aan vluchtelingen, opkomen voor het milieu, die de nieuwe Buwalda’s en Pfeiffers lezen, politieke podcasts luisteren, documentaires kijken en er van de buitenkant er heel gewoon uitzien.

Dit artikel van mij is eerder verschenen in Saar Magazine

Wil je zeker weten dat je niks mist van BLOW? Abonneer je op de gratis nieuwsbrief.