tokkie

“Het haalt de tokkie in mij naar boven”

Daar zitten we dan. Met z’n allen aan huis gekluisterd. Wat een vreemde tijd. Ik heb genoeg te doen maar lijd aan uitstelgedrag. Ik laat me continue afleiden door al het coronanieuws en berichten op social media. Ik geloof dat ik nu meer dan 50 filmpjes heb binnengekregen via verschillende app-groepen.  Sommige wel in 6-voud. Ik kan geen wc-rol-video meer zien. En dat filmpje van die moeder die haar kinderen een pakje drinken geeft en zichzelf een pak wijn met een rietje, heb ik nu ook wel gezien. Met één vriendinnengroep heb ik afgesproken dat we alleen nog maar filmpjes mogen doorsturen die 5 sterren waard zijn. Af en toe moet ik echt keihard lachen.

Het leuke is dat alle app-groepen nu opeens springlevend zijn, ook die al een tijdje stil lagen. Zo hoor je nog eens wat. Ook de verhalen die niet leuk zijn. Van de vriendin die niet bij het overlijden van haar moeder kon zijn omdat ze het ziekenhuis niet in mocht omdat ze zelf corona bleek te hebben. Ik moet er niet aan denken. Ook appte een kennis dat haar zoon van 27 alleen in een huisje in het bos zit omdat hij taaislijmziekte heeft.  Op zich heeft hij de ziekte redelijk onder controle maar als hij corona krijgt, overleeft hij het niet. Echt afschuwelijk.

Ik houd mijn hart vast voor mijn eigen 88-jarige moeder die in een verzorgingstehuis woont en geen bezoek meer mag hebben. Gelukkig heeft ze een grote Ipad waardoor alle 6 kinderen haar iedere dag -om het een uur een ander- kunnen facetimen. Sociaal gezien komt ze niks te kort, zegt ze. Nu maar hopen dat ze niks krijgt.

Ik heb het geluk dat ik er al met al heel goed vanaf kom. Ja, ik heb net als zoveel anderen pech als het om inkomsten gaat, want ook BLOW ligt nu zo goed als stil. Ik kan geen mensen meer interviewen, geen workshops meer geven en de podcast niet afmaken. Ook is het jammer dat ik net vorige maand mijn werk (2 dagen per week) bij Nouveau heb opgezegd. Dat was nog een leuke inkomstenbron geweest.  Maar niemand om me heen is ziek waardoor ik er vrij gelaten onder ben. Over een paar weken is dat misschien anders, maar de stress die ik de laatste tijd had, is volledig van me afgevallen. Elk nadeel heb z’n voordeel. Bovendien kan ik altijd nog wat wat bijbeunen door artikelen te schrijven voor tijdschriften en kranten. En wat sociale contacten betreft: Het lijkt wel of ik het drukker heb dan ooit met al dat ge-app en gebel. Af en toe moet ik mezelf dwingen om de telefoon weg te leggen om niet nog meer filmpjes, raadsels en spreuken door te sturen. Borrelen doen we regelmatig met de overburen: dan zitten we met de straat ertussen ieder op z’n eigen stoepje met z’n eigen fles wijn. We worden met de dag baldadiger, de moppen steeds vunziger en de ideeën voor nieuwe plannen steeds onuitvoerbaarder. En we zien er steeds meer tokkie uit. Vooral ik met mijn joggingbroek die ik al meer dan een week aan heb. Ik moet eigenlijk naar de kapper maar who gives a…. Ik ga wel weer als alles een beetje op gang komt. Het werd sowieso tijd om eens in te zien dat onbelangrijke dingen ook echt onbelangrijk zijn.

Heel veel sterkte allemaal.

Liefs Wies

Wil je zeker weten dat je niks mist van BLOW? Abonneer je dan op de gratis nieuwsbrief.