fillers

Ik kreeg voor 3000 euro aan fillers in mijn gezicht

Al een tijdje weet ik het; fillers zijn het niet voor mij. Ik heb het in het verleden wel eens geprobeerd, maar ik knap er niet van op. Sterker nog, ik zie het verschil niet. Waarschijnlijk omdat mijn lichaam het middel te snel afbreekt.
Ik geloof dat ik 47 was toen ik wel een heel bijzondere filler-ervaring had. Omdat ik nogal wallen onder mijn ogen heb en me al heel lang afvroeg of daar -behalve snijden- iets tegen gedaan kon worden, besloot ik eindelijk eens naar een cosmetisch arts te gaan.

“Nee helaas, hier kan ik niets aan doen,” zei knappe dokter F. “Met fillers wordt het niet echt mooi, en dan is er nog de PRP-behandeling maar daarvan is het resultaat te minimaal”. Ik keek teleurgesteld. “Maar,” ging de dokter verder, “waar jouw gezicht zich wel perfect voor leent, is een liquid facelift.” Normale mensen zouden bij zo’n opmerking denken: Pardon? Zegt u nu dat ik een facelift nodig heb? En ik kom voor mijn ogen en toch niet voor iets anders? Maar ik dacht dat allemaal niet, ik zat meteen op het puntje van mijn stoel. De dokter legde uit dat het gezicht dan op diverse plekken wordt ingespoten met verschillende fillers zoals Juvéderm en Restylane. Het resultaat was vergelijkbaar met een gewone facelift. Volume creëren – dat was waar het om draaide. Ik was verrukt van het idee, mijn hart klopte, dit was fantastisch, zo fantastisch dat ik meteen besloot het te gaan doen. “Wat kost het?” vroeg ik. “€ 2500,” Zei dokter F.
Holy shit. Ik bedankte de arts vriendelijk en ging terneergeslagen de deur uit. ’s Middags belde de assistent van de kliniek me op. Dokter F. zou binnenkort naar een bijeenkomst gaan in België waar hij artsen en plastisch chirurgen een college zou geven over liquid facelifts. Als ik wilde, mocht ik mee als model en kreeg ik de liquid facelift gratis.

In plaats van dat ik in huilen uitbarstte omdat iemand mij een ideaal rimpelmodel vond, sprong ik een gat in de lucht. Zo’n mooi cadeau had ik nog nooit gehad. Op een dag in april reed ik met dokter F. naar een kliniek in een klein plaatsje in België. Binnen wachtten een twaalftal Vlaamse en Waalse artsen ons op. Na een introductie kreeg iedereen een vel met een getekend gezicht erop en moest ik in het midden van de groep gaan zitten. Dokter F. vroeg de artsen om met stift aan te geven waar ze dachten dat het bij mij opgevuld moest worden. Als kinderen met een kleurboek gingen de artsen te keer. Er werd naar me gekeken en wild op het papier gekrast en gestreept. En ik bleef daar leuk in het midden zitten. Na een kwartier moest iedereen zijn blaadje inleveren en uitleggen wat zijn of haar ideeën waren. “Allee,” begon de eerste, “ik zou als eersten de rimpels tussen haar mond en neus opvullen.” Dokter F. viel meteen in de rede. Dat was de klassieke beginnersfout. Nooit de rimpels zelf opvullen, dat was al lang achterhaald, je moet juist zorgen dat het gebied eromheen volume krijgt waardoor de rimpel opgetild wordt en ondersteuning krijgt. De volgende stak van wal. Hij wees acht (!) plekken aan op mijn gezicht waar ik wel wat opvulling kon gebruiken.

“Nee,” corrigeerde iemand hem, “dat kan niet want dan valt haar oude nek zo op.” “Ja,” vulde een ander aan “en er moet juist wat gebeuren aan de masculine vorm van haar gezicht.” Zo werd een uur lang over mijn rimpels, verzakkingen, groeven en lijnen gepraat. Je moet wel van heel goede huize komen om deze psychische steniging te doorstaan. Maar hé, er stond wel mooi een jonge versie van mezelf op me te wachten, dus mij kregen ze niet gek. We gingen naar een operatiekamer waar ik midden in de kamer in een behandelstoel moest gaan zitten zodat de artsen alles goed konden zien. Dokter F. vulde de ene injectienaald na de ander met Juvéderm en Restylane. Terwijl hij er lustig op los prikte, gaf hij de artsen uitleg. De voorgenomen hoeveelheid filler bleek te weinig te zijn. Ik had meer nodig.  Aan het einde van de behandeling zat er voor drieduizend euro aan opvulmiddel in mijn hoofd. Iedereen was helemaal uitgelaten over het resultaat. Ook ik was blij toen ik in de spiegel keek. Ik had weer een lekker ronde toet. De Belgen, Dokter F. en ik gingen euforisch naar huis.

Het prachtige opgeblazen gezicht hield echter vier dagen stand. Daarna liep de ballon leeg. Het eerste resultaat bleek slechts een zwelling geweest, een reactie op alle injecties. Geen hond die zei: ‘Wat zie je er goed uit, geen hond die riep: ‘He, knapperd!’ Niemand zag wat aan me. Niet dat ik wilde dat ze zagen dat ik bij Dokter F. was geweest, maar een beetje leuke opmerking was fijn geweest. Zelf zag ik ook geen verschil meer. Misschien dat er onder een microscoop wel iets te zien was, maar wat heb je daar aan? Je begrijpt, ik heb het nooit meer gedaan.  Ook al hoor ik regelmatig positieve verhalen over fillers -ja ook met heel natuurlijke resultaten- ik kies liever iets anders uit.

Wil je zeker weten dat je niks mist van BLOW? Abonneer je dan op de nieuwsbrief.